Qava një ditë, për shkak të gjynaheve të shumta dhe të paktave vepra të mira e nga syri më rrodhi loti.
Loti më tha: ç’ke o rob i Allahut?
I thashë: çka të nxori ty?
Tha: zjarrmia e zemrës tënde.
I thashë: zjarrmia e zemrës time? po çfarë e zjarrmoi zemrën time?
Tha: gjynahet dhe mëkatet.
I thashë: a ndikojnë gjynahet në zjarrmimin e zemrës?
Tha: Po, a nuk thoshte shpesh Pejgamberi, salAllahu alejhi ve selem, gjatë lutjeve të tija:
“Allahu im! Më lajë nga gabimet e mia me ujë, borë dhe breshër”.
Për këtë arsye, sa herë që njeriu bën gjynah, zemra i ndizet flakë, kurse zjarri shuhet me ujë dhe me akull.
I thashë: Ashtu është, pasha Allahun, ashtu është… Unë ndiej stres dhe ngushticë dhe mendoj se më vjen nga djegia e zemrës për shkak të gjynaheve të shumta.
Tha: Po…sepse mëkatet lënë mbresa të këqija te njeriu, andaj pendohu te Allahu, o njeri…
I thashë: Dua të të bëj një pyetje…
Tha: Urdhëro…
I thashë: Unë jam zemër e ngurtë, e si doli ky lot nga kjo zemër?
Tha: Fitreti (natyra e pastër e shpirtit tënd), o rob i Allahut. Shumica e njerëzve sot kanë zemrat e ngurta, andaj rrallë mund të gjesh zemër të pastër, që ka kontakt të vazhdueshëm me Allahun.
I thashë: Pse është kështu gjendja e njerëzve, o loti im?
Tha: Për shkak të dashurisë ndaj dynjasë dhe varësisë prej saj. E gjithë njerëzia është mbërthyer pas dynjasë, përpos një pakice, të cilën Allahu e ka mëshiruar; shëmbëllimi i dynjasë është si gjarpri, të pëlqen njomësia dhe lakueshmëria e trupit të tij, porse të merr jetën me helmin e tij. Njerëzit kënaqen me njomësinë e lëkurës së tij dhe nuk shikojnë helmin vrasës që ka.
I thashë: Çka nënkupton me helmin?
Tha: Gjynahet dhe mëkatet. Mëkatet janë helmi i zemrës. Andaj duhet t’i nxjerrësh doemos prej aty, përndryshe zemra vdes.
I thashë: Si të pastrojmë zemrat tona nga ky helm?
Tha: Allahu, azze ve xhel-le, ka thënë:
“Edhe ata të cilët kur bëjnë ndonjë (mëkat) të shëmtuar ose i bëjnë zullum vetvetes, e përmendin Allahun dhe kërkojnë falje për mëkatet e tyre – e kush i fal mëkatet përveç Allahut? – dhe që duke ditur, nuk vazhdojnë në atë që kanë punuar (në të keqen). Shpërblimi i të tillëve është falja nga Zoti i tyre dhe xhenetet në të cilin rrjedhin lumenj, e aty do të rrinë përgjithmonë. Sa i mirë është shpërblimi i atyre që punojnë”. (Ali Imran: 135- 136).
Marrë nga grupi “My role in life”.
Përshtati: Bekir Halimi
www.albislam.com
