Kush duhet të mirret me ta?
Vinte nga një vend i largët për të falë namazin e sabahut me xhemat në xhaminë e vetme që gjindej në këtë qytet. Edhe pse kishte rrezik, i cili i pengonte lëvizjet e njerëzve kaq herët, ai ishte i kujdesshëm për këtë gjë. Një herë e dëgjova duke thënë: “Prej kur e lexova hadithin e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: “Përgëzoi ata që ecin në errësirë për në xhami me dritë të plotë ditën e Kijametit”, prej kësaj dite kujdesem të jem prej këtyre njerëzve që janë përmendur në këtë hadith”. E pyeta kush të thirri në Islam?
Mu përgjigj: “Jam lindur në një ujdhesë të vogël të Detit Karibijan, nga babë musliman dhe nënë krishtere. Vazhdimisht e shihja të atin tim duke thirrur ezanin në shtëpi dhe duke u falë, mirëpo unë nuk dija se ç’bënte. Ai vdiq kur unë i kisha shtatë vjet. Krejt ajo që më kujtohet është se në sëmundjen që vdiq më tha në vesh: “Djali im, ti je musliman. Mos shko në kishë me nënën tënde. Ti je musliman, a s’është kështu?!”. Dhe vdiq.
Harrova porosinë e babait tim, ose thënë ndryshe, nuk e kuptova. Shkova në kishë, sepse nëna ime ishte katolike fetare edhe pse nuk isha i bindur në shumë gjëra që i dëgjoja dhe i shihja. Kur u rrita, fillova të lirohem nga prangat e kishës dhe fillova të merrem me tregti. Fillova të kem sukses në tregti, andaj kjo edhe më tepër ma shtoi neglizhencën dhe largimin nga mendimi për të gjitha fetë.
Një ditë për tregti shkova në Jamajkë. Ecja në një rrugë të kryeqytetit dhe befas dëgjova një zë të këndshëm dhe të devotshëm duke thirrë ezanin. Nuk dija se ç’të them. Mu kujtua ezanin i babait tim, mu kujtua momenti kur me terhoqi nga gjoksi i tij dhe me lot në sy më tha: “Ti je musliman, a nuk është ashtu?!” Sikur dëshirontë të më përvetësonte. Në një momënt ndjeva një dridhje në tërë trupin tim. Nuk e di pse te unë Islami ndërlidhet me ezanin, kur s’doja të di asgjë për to. Fillova të dridhem gjersa fillova të qaj. Shumë emocione mu përzien në mendjen time. Mu duk sikur të kem gjetur një gjë shumë të shtrenjtë për mua të cilën që moti e kisha humbur. Vazhdova të qaj dhe aspak nuk brengosesha për shikimin e kalimtarëve.
Shkova të kërkoj burimin e këtij zëri. Më treguan ku është xhamia. Aty gjeta një plak të moshuar, i cili nuk dinte shumë rreth Islamit. Ky kishte qenë muezini. Fillova t’i parashtroj pyetje, mirëpo nuk më kënaqi, por megjithatë më udhëzoj kah biblioteka e xhamisë. Aty nuk gjeta gjë për të lexuar përveç përkthimit të kuptimit të Kur’anit në gjuhën angleze. Fillova të lexoj me zell të madh, gjersa arrita te ajeti :
“Vërtetë mohuan edhe ata të cilët thanë: All-llahu është i treti në treshin (në trinitetin). Por nuk ka ilah (hyjni) tjetër përveç një hyjnije dhe të vetme. Dhe në qoftëse ata nuk ndalen nga kjo që thonë, pa dyshim se për ata nga mesi i tyre që nuk besojnë , do të ketë denim të dhimbshëm” (El-Maide: 73).
Ndjeva një dridhje të madhe që më zgjoi nga gjumi i thellë. Këtë natë nuk rashë në gjumë pa dëshmuar se s’ka hyjni tjetër përveç All-llahut dhe se Muhammedi është i derguar i All-llahut.
Mendova rreth këtij tregimi dhe i thashë vehtes: “Sa e sa të paudhëzuar që jetojnë në errësirat e injorancës, qofshin në lindje ose në perëndim, bile edhe në vendet muslimane. Ka prej tyre që nënat nuk i kanë pasur muslimane, mirëpo nuk kemi mundur t’ua prezentojmë Islamin në pastërtinë dhe mirësinë e madhe që ka, edhe pse ka mundësi të madhe teknike në këtë shekull, ngase edhe vet Kur’anit të madhërueshëm nuk kemi pasur mundësi që t’ia përkthejmë kuptimin e tij në gjuhë të ndryshme, përkthim pa të meta gjuhësore dhe metodologjike.
Njerëzimi i tëri është i etur për këtë Kur’an, që ta shpëtojë nga mëdyshja dhe habia. Ky është emanet i madh, andaj vallë a e kemi kuptuar këtë gjë…
Burimi:
albislam.com
Ahmed Abdur-rahman Es-Savejan El-bejan; nr. 125, fq. 143-144.
