Ibnul Kajjimi (All-llahu e mëshiroftë) përmend dhjetë shkaqe që shpiejnë në dashurinë e Allahut ndaj robërve të Tij dhe në dashurinë e robërve të Tij ndaj Zotit të tyre. Ato janë:
E para: Leximi i Kur’anit, duke u thelluar në mendime rreth kuptimit dhe domethënies së tij.
E dyta: Afrimi te All-llahu me vepra vullnetare, pasi t’i ketë zbatuar ato të detyrueshmet, ashtu siç thuhet në hadithin kudsij: “Robi im më afrohet Mua me vepra vullnetare derisa ta dua.” [Transmeton Buhariu]
E treta: Përkujtimi i vazhdueshëm i All-llahut në çdo gjendje, me gjuhë, me zemër dhe me vepra. Se sa e madhe është dashuria e ndonjërit ndaj All-llahut përcaktohet nga këto gjëra.
E katërta: Dhënia përparësi gjërave që i don All-llahu, para gjërave që i kërkon pasioni i njeriut.
E pesta: Zemra, e cila është e uritur për Emrat dhe Cilësitë e All-llahut dhe zemra, e cila bredh nëpër kopshtet e diturisë.
E gjashta: Shikimi në Madhështinë, Mirësinë dhe Bujarinë e fshehtë dhe të dukshme të All-llahut.
E shtata: Kjo është më madhështorja nga të gjitha; që zemra të jetë e butë, e përulur dhe e bindur ndaj All-llahut.
E teta: Vetmimi me All-llahun në pjesën e tretë të natës, në kohën e zbritjes së Tij, duke lexuar librin e Tij dhe duke e përfunduar atë (leximin) me kërkimfalje dhe me lutje për pranimin e pendimit.
E nënta: Ulja me robërit e dashur dhe të sinqertë (të All-llahut), për të përfituar nga fjalimet e tyre frytdhënëse. Dhe mosfolja, përveç nëse ka dobi prej saj ose nëse e din se me atë përmirëson gjendjen e vet apo kanë dobi të tjerët.
E dhjeta: Largimi nga çdo gjë që qëndron në mes të zemrës dhe All-llahut.
Këto dhjetë gjëra do t’i sjellin të dashuruarit fitimin e gradës së vërtetë të dashurisë. Kjo do t’i shpiente ata te i Dashuri i tyre (All-llahu i Lartësuar).
