BallinaARTIKUJKuran dhe TefsirKOMENTIMI I SURES EL BEKARE - AJETET 1 – 5

KOMENTIMI I SURES EL BEKARE – AJETET 1 – 5

Me emrin e Allahut, të Mëshirshmit, Mëshiruesit!

1. Elif, Lam, Mim.

2. Ky është libri! Nuk ka dyshime në të (sepse është prej Allahut) Ai është udhëzues për ata që janë të devotshëm.

3. Tëcilët e besojnë të fshehtën, E përkryejnë faljen (namazin) dhe prej asaj me çka i kemi furnizuar, ata shpenzojnë(për hir të Zotit).

4. Të cilët e besojnë atë që t’u shpall ty dhe atë që është shpallur para teje. Për (vërtetësinë e jetës së përtejme) botën tjetër, ata janë të bindur plotësisht.

5. Vetëm ata janë në një udhëzim (të sigurt) nga Zoti i tyre dhe vetëm ata janë të shpëtuarit (të fituarit).

Shpjegimi i ajeteve

Për sa i përket “Bismilahit” folëm më sipër (në tefsirine sures El Fatiha), ndërsa për sa i përket shkronjave të alfabetit të përmendura në fillim të sureve, ndoshta më e përshtatshme do të ishte heshtja ndaj kuptimit që është dashur me përmendjen e tyre, pa pasur argument nga sheriati.

Nuk themi fjalë të prerë rreth kuptimit të tyre, por për diçka jemi të sigurt: Allahu i madhëruar nuk i ka zbritur ato pa qëllim, madje ato fshehin urtësi që ne nuk i dimë.

Dhalikel kitabu – ذَلِكَ الْكِتَابُ

Ky është libri…

Ky libër i madh, është një libër me kuptimin e plotë të fjalës libër. Është përfshirës i asaj çka asnjë libër i të parëve e të fundit nuk e ka përfshirë. Lëndë e tij, është dija madhështore dhe e vërteta e qartë, e sigurt dhe e pakundërshtueshme.

La rajbe fih – لاَ رَيْبَ فِيهِ

Nuk ka dyshime në të.

Ky pra, është një libër tek i cili nuk mund të imagjinohet asnjë dyshim e mëdyshje. Mohimi i dyshimeve nga ky libër presupozon pohimin e së kundërtës. Dhe e kundërta e dyshimit dhe mëdyshjes është siguria (jakin).

Ky libër, është zbulues i dijes, njohurisë së sigurt (ilmil jakin) e cila largon çdo dyshim (shek) dhe mëdyshje (rajb). (kush është epërsia e tij kundrejt të tjerëve?)

Ja pra, sapo u përmend një rregull shumë i dobishëm në Islam që thotë: “Mohimi i një cilësie nuk mund të konsiderohet kurrë si lavdërim, vetëm nëse presupozon (apo shoqërohet me) pohimin e së kundërtës së saj, e cila është dhe duhet të jetë përsosmëri.” Ky rregull është vendosur sepse mohimi, në vetvete, nuk përmban lavdërim i pa shoqëruar me atë çka përmendëm.

Duke qenë se ky libër përmban në vetevete jakinin (sigurinë, apo dijen e sigurt), dhe udhëzimi në rrugën e drejtë nuk mund të arrihet veçse duke marrë dijen e sigurt, Allahu i madhëruar dëshmon dhe na jep siguri se ky libër prej së cilit duhet të marrim dijen është:

Hudel-lil mut-tekin – هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ

Udhëzim për të devotshmit.

Fjala (Huda) që në shqip përkthehet udhëzim, nënkupton gjithçka me anë të së cilës dallohet rruga e drejtë nga e gabuara, dallohet dija e sigurt nga dyshimi dhe mëdyshjet. (Huda) Udhëzim quhet gjithçka që është tregues dhe qartësues i rrugëve të dobishme që duhet të ndjekë robi në këtë jetë (nga të pa dobishmet).

Një moment shumë i këndshëm që nuk mund të lihet pa u përmendur, është edhe fakti se Allahu i madhëruar ka përdorur fjalën (Huda) pra (udhëzim), fjalë kjo, e cila është në trajtën e pa shquar. Pra, nuk e ka përcaktuar se për çfarë drejtimi apo sfere është udhëzim ky libër. Ai nuk ka thënë: ”Udhëzim për të arritur këtë apo atë gjë të dobishme. Vetëkuptohet që kjo bëhet për efekt të përfshirjes se një hapësire të pafund mirësish. Pra, kur i Lartësuari thotë që ky libër është “Udhëzim për të devotshmit”, kjo do të thotë që ai është udhëzim për të zbuluar dhe ndjekur të gjitha rrugët e mirësive, të dynjasë e të ahiretit. Zbulues i mirësive themelore dhe degëzimeve. Ai është qartësues i së vërtetës nga e kota, së saktës nga e pasakta. Është sqarues i rrugëve të humbjes dhe kërcënues për t’u larguar prej tyre. Ai është tregues i të gjitha mundësive të shpëtimit. Tregues i rrugëve të lumturisë së kësaj jete dhe të jetës tjetër.

Në këtë ajet, përmendet se ky Kuran është udhëzim për (mutekinet) të devotshmit, çka të jep të kuptosh një lloj posaçërimi të udhëzimit vetëm për ta. Pra, nga ky ajet kuptohet që ky Kuran është udhëzim vetëm për të devotshmit. Ndërsa në një vend tjetër në Kuran, Allahu i madhëruar pohon (thotë) që ky Kuran është: “Udhëzim për të gjithë njerëzit”. Sepse Kurani, në vetvete përmban udhëzim për të gjitha krijesat. Por, të mjerët e fatzinjtë nuk përfituan nga ky udhëzim i përgjithshëm dhe nuk e pranuan udhëzimin “e plotë” të Allahut. Nga ky udhëzim i përgjithshëm nuk ndryshoi asgjë, veç faktit që, justifikimi i tyre para Krijuesit, skadoi (ata nuk mund të thonë: ”O Zot nuk dinim, nuk u lajmëruam.” Ky skadim e bën të meritueshëm ndëshkimin prej Allahut Krenar dhe të drejtë.)

Ndërsa (mutekunet) të devotshmit, të cilët dhanë maksimumin për të merituar udhëzimin e “plotë” që ndodhet në Kuran, ata, dhe vetëm ata e merituan këtë udhëzim ”të vërtetë”, (që sikur do t’ju sqarojmë më poshtë presupozon dhënien sukses nga Allahu për të kryer çdo punë të mirë e të dobishme dhe për t’u larguar nga çdo punë e keqe dhe e dëmshme).

Të japësh maksimumin për të merituar udhëzimin e “vërtetë” do të thotë: të pajisesh me takua (devotshmëri ). Takua-ja (devotshmëria) është mburoja që të mbron e të ruan nga zemërimi i Allahut dhe nga ndëshkimi i Tij. Ajo nuk realizohet veçse duke kryer urdhëresat dhe duke iu larguar ndalesave të Allahut [të sqaruara nëpërmjet profetit të Tij dhe sheriatit të zbritur. Këto urdhra dhe ndalesa, duhet pasur parasysh që të merren në konsideratë duke u nisur nga madhërimi dhe dashuria për Krijuesin dhe duke shprehur frikë-respekt dhe shpresë për shpërblimin e Tij dhe jo sepse janë, thjesht, punë që duhen kryer apo duhet t’u largohesh. Me fjalë të tjera: Takua (devotshmëri) do të thotë të kryesh urdhrat e t’u largohesh ndalesave të Allahut të lartësuar, të cilat i ka sqaruar në librin e Tij, Kuranin dhe në traditën autentike të profetit alejhi selam i motivuar nga Madhërimi i Tij dhe dashuria për Të.] sh.p.

Me këtë këndvështrim, është shumë e qartë se të vetmit që përfitojnë “vërtet” udhëzimin “e plotë” nga argumentet, (ajetet e Kuranit dhe argumentet e shfaqura në gjithësi), janë (mutekinët) të devotshmit.

Për të sqaruar dhe shtjelluar edhe më shumë këtë çështje themi se udhëzimi i Allahut për krijesat është dy llojesh:

1. “Hidajetul bejan” – Udhëzimi i qartësimit (të së vërtetës).

2. “Hidajetu et-teufik” Udhëzimi i dhënies sukses.

Pra, udhëzimi apo dhënia sukses (inspirimi) për të kryer ato punë të mira, e për t’u larguar nga ato punë të këqija, që të çojnë në zemërimin e Allahut dhe ndëshkimin e Tij. (punë të mira, apo të këqija janë ato të cilat i ka konsideruar si të tilla Allahu i madhëruar dhe i ka përcaktuar në Kuran dhe në traditën profetike – sh.p).

Të devotshmit i patën të dyja llojet e udhëzimit pra u dha mundësia të shijojnë udhëzimin e qartësimit dhe udhëzimin e dhënies sukses. Ndërsa të tjerët nuk pranuan veçse udhëzimin e qartësimit (udhëzimin e përgjithshëm). Por, vetëm qartësimi i rrugës së drejtë pa t’u dhënë mundësia dhe suksesi për të punuar me të, nuk është udhëzim “i vërtetë” dhe i mjaftueshëm. Udhëzimi “i vërtetë” është dija e saktë (e vërtetë) dhe vënia e saj në zbatim (“ç’duhet bërë për të merituar të dytën ?).

Në vazhdim, Allahu i madhëruar, i përshkruan (mutekinët) të devotshmit me veçoritë e tyre të spikatura në aspektin e besimit dhe të punëve të tyre, të dukshme dhe të fshehta. Sepse devotshmëria, cilësia e tyre bazë, është e ndërtuar dhe e gatuar nga këto punë dhe besime. Thotë Allahu i madhëruar:

El-edhine ju’minune bil gajbi – الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ

Ata të cilët e besojnë të fshehtën.

Esenca e besimit, apo baza e tij, konsiston në pohimin dhe pranimin pa mëdyshje të gjithçkaje rreth së cilës na lajmëruan profetët. Ky pranim dhe pohim presupozon nënshtrimin e plotë të të gjithë qenies tënde ndaj asaj për çka të udhëzojnë këto lajme (informacione). Pra, problemi nuk qëndron në besimin e çështjeve të prekshme dhe të konceptueshme nga shqisat, sepse kjo nuk e dallon mohuesin nga besimtari. E gjithë puna është e përqendruar tek besimi në të fshehtat, të cilat as i kemi parë e as i kemi vërejtur a dëshmuar, por, që i besojmë, thjesht, duke u mbështetur në fjalën dhe informacionin e dhënë prej Allahut të lartësuar dhe prej profetit alejhi selam. Pikërisht, ky është besimi i cili bën dallimin mes mohuesit dhe besimtarit. Ky besim është shprehje e pastër dhe e sinqertë e miratimit dhe e pohimit të gjithçkaje që është transmetuar nga Allahu i lartësuar. Besimtari beson dhe miraton gjithçka rreth së cilës e ka lajmëruar Allahu dhe profeti i Tij, pavarësisht, nëse e ka parë apo jo atë rreth se cilës njoftohet. Ai e beson atë, pavarësisht e kuptoi apo ende nuk ka mundur mendja e tij ta kuptojë, atë për të cilën urdhërohet ta besojë. Natyrisht kjo është në kontrast të thellë me gjendjen që i karakterizon përgënjeshtruesit dhe shkatërruesit, të cilët i mohojnë çështjet e fshehta. Ata i përgënjeshtruan lajmet rreth fshehtësive, thjesht dhe vetëm për shkak se mendjet e tyre të ngushta dhe të varfra, nuk arritën t’i kuptojnë dhe t’i konceptojnë këto lajme. I mohuan edhe pse nuk dhanë as minimumin për t’u pajisur me dijen e nevojshme për të gjykuar drejt rreth këtyre lajmeve. Në këtë mënyrë u shkatërrua mënyra e mendimit të tyre, u përzien dhe u ngatërruan ëndrrat dhe synimet e tyre. Ndërsa mendjet e besimtarëve që miratuan dhe pohuan të vërtetën, që u udhëzuan me udhëzimin e zbritur nga Allahu i madhëruar, u ndriçuan dhe u kthjelluan plotësisht.

Të besosh në të fshehtën do të thotë të besosh gjithçka rreth së cilës të ka lajmëruar Allahu i madhëruar [nëpërmjet profetit të Tij, Muhamedit alejhi selam – sh.p]. Të jesh i sigurt rreth të fshehtave të shkuara dhe të ardhshme, rreth gjendjeve dhe skenave të Ditës së Gjykimit, rreth esencës dhe vërtetësisë së cilësive dhe emrave të Allahut të madhëruar. Besimtarët i besojnë të gjitha sa u përmendën. Besojnë në ekzistencën dhe vërtetësinë e këtyre lajmeve dhe janë të sigurt rreth tyre, edhe pse nuk mund ta konceptojnë dhe ta kuptojnë hollësisht dhe konkretisht, mënyrën se si janë në të vërtetë këto çështje. [Me fjalë të tjera, besojnë dhe nuk pyesin si, e qysh. E vetmja detyrë është dallimi i lajmeve të sakta nga të devijuarat]

Pastaj Allahu i lartësuar thotë:

Ue jukimunes-salate – وَيُقِيمُونَ الصَّلاةَ

E përkryejnë faljen (namazin).

Allahu i madhëruar, për të treguar se si e falin namazin të devotshmit, ka përdorur fjalën jukimune / e kryejnë në mënyrën më të plotë atë dhe nuk ka përdorur fjalën (jefalune) e bëjnë ose (jetune bihi) e paraqesin namazin. Sepse, për të kryer namazin në formën e kërkuar me të cilën të meritosh të qenurit “i devotshëm“, nuk mjafton ta paraqesësh atë, thjesht dhe vetëm në formën dhe në veprimet e jashtme. Të përkryesh namazin do të thotë, ta paraqesësh atë të plotë, si në aspektin e përsosjes së kushteve, shtyllave, detyrave dhe syneteve të tij të jashtme, ashtu edhe në aspektin e përsosjes së kushteve, shtyllave, vaxhibeve (detyrave) dhe syneteve që kanë të bëjnë me zemrën dhe shpirtin (të brendshmen).

Kjo e fundit kryhet duke u përkujdesur që të shijosh shpirtin dhe ëmbëlsinë e namazit. Kjo arrihet duke qenë i pranishëm vazhdimisht dhe pandërprerë me zemrën tënde në gjithçka që thua dhe që vepron gjatë namazit.

Vetëm ky lloj namazi, është ai për të cilin Allahu i madhëruar thotë: ”Pa dyshim, namazi të frenon nga poshtërsitë dhe nga punët e imituara dhe të këqija.” Shpërblimi i Allahut të madhëruar për namazin është i lidhur ngushtë me gradën e përqendrimit në të dhe të përkushtimit ndaj Tij. I njëjti gjykim vlen si për namazet e detyruara ashtu edhe për ato nafile (vullnetare) dhe të pëlqyera (sunete). Pastaj thotë Allahu i madhëruar:

Ue mim-ma razeknahum junfikun – وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ

Dhe prej asaj me çka i kemi furnizuar, ata shpenzojnë(për hir të Zotit).

Në këtë shpenzim të përmendur bëjnë pjesë, shpenzimet (investimet, kontributet) e detyrueshme, sikurse janë: zekati, shpenzimet për gratë, fëmijët, të afërmit, robërit etj. Bëjnë pjesë gjithashtu edhe kontributet jo të detyrueshme, por të pëlqyeshme, në të gjitha sferat e mirësive.

Vështro me kujdes! Këtu nuk ka përmendur se kujt i jepen a dorëzohen këto shpenzime e kontribute. Sepse, si shkaqet që i bëjnë të nevojshme këto shpenzime, edhe ata që i meritojnë ato, janë të shumëllojshme.

Nuk e ka përmendur, edhe për faktin se, këto shpenzime, bëhen në shenjë adhurimi dhe afrimi tek Allahu i madhëruar, pavarësisht se kujt i jepen.

Duhet të përmendim edhe një moment shumë të bukur! Allahu i madhëruar thotë min / prej asaj që u kemi dhënë. Kjo pjesëz është treguese e (tebid-itpjesëzimit). Përdoret për të qartësuar krijesat se Ai nuk kërkon prej tyre veçse një pjesë të vogël të asaj që u ka dhënë prej pasurive dhe që aspak nuk i dëmton, a rëndon ata. Madje, të parët që përfitojnë nga shpenzimi, janë pikërisht shpenzuesit, dhe pas tyre, edhe vëllezërit e tyre në nevojë.

Tek fjala e Allahut të madhëruar: (razeknahum) i Furnizuam, gjejmë një tregues të qartë se, këto pasuri të cilat ndodhen në duart tuaja, nuk janë produkt i punës, fuqisë dhe pushtetit tuaj, por janë, thjesht, furnizim dhe bamirësi, të cilat Allahu i madhëruar jua ka lënë në shërbimin dhe në kujdestarinë tuaj.

Kështu pra, sikurse Ai, ju zgjodhi juve mbi të tjerët, për t’ju bërë mirësi, tregoni edhe ju mirënjohjen tuaj ndaj Tij, duke shpenzuar një pjesë të asaj që ju dhuroi Zoti juaj, për t’u solidarizuar dhe për të ndihmuar vëllezërit tuaj që nuk kanë.

Është për t’u përmendur edhe fakti që, Allahu i madhëruar, në Kuran, shumë shpesh ka përmendur së bashku, çështjen e namazit dhe çështjen e zekatit. Kjo ka një të fshehtë të këndshme. Namazi mbjell sinqeritetin ndaj të Adhuruarit, ndërsa Zekati përfaqëson bamirësinë ndaj adhuruesve të Tij.

E pra, lumturia e adhuruesit qëndron mbi këto dy shtylla: Sinqeritet ndaj të adhuruarit dhe puna e mundi për të qenë në ndihmë të krijesave.

Ndërkohë që, shkak i trishtimit dhe përhumbjes, është e kundërta e kësaj. E si të jetë i lumtur ai që nuk shijoi sinqeritetin e adhurimit dhe të qenurit i dobishëm për krijesat?!

Pastaj, Allahu i madhëruar thotë:

Uel-ledhine ju’minune bima unzile ilejke – والَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ

Dhe ata të cilët e besojnë atë që t’u shpall ty.

Ajo që iu shpall Profetit alejhi selam është Kurani dhe tradita e tij. Sikurse qartëson i Madhëruari kur thotë: “Allahu të shpalli ty Kuranin dhe urtësinë.”

Mutekunët(të devotshmit) pra, besojnë në gjithçka që iu shpall Profetit alejhi selam. Kurrë nuk bëjnë dallime mes asaj që iu shpall atij (Kuranit dhe traditës), duke besuar diçka dhe duke mohuar diçka tjetër. Mohimi mund të bëhet në shumë forma. Ose duke e hedhur poshtë dhe duke mos pranuar atë që shpallet, ose duke e interpretuar atë që është shpallur, me interpretime që bien ndesh me qëllimet dhe synimet që ka pasur Allahu i madhëruar dhe profeti i Tij. Në këtë gabim (të fundit) kanë rënë shumë të përhumbur (bidatçinj, shpifës e trillues në fe.) Ata kur atakohen me ajete dhe hadithe qe bien ndesh me botëkuptimin e tyre, e shtrembërojnë, si pa të keq, kuptimin e këtyre teksteve, me një shtrembërim dhe keqinterpretim që nuk të çon veçse tek refuzimi dhe mos pranimi i kuptimit të tyre të vërtetë. Ata edhe pse pretendojnë se i besojnë tekstet, në momentin që i keqinterpretojnë dhe e shtrembërojnë kuptimin e tyre, deklarojnë mohimin e tyre dhe tregojnë se në të vërtetë nuk kanë besuar në to.

Ndërsa fjala e Allahut të madhëruar:

Ue ma unzile min kablike – وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ

Dhe atë që u shpall para teje.

(Kjo) Përfshin besimin në librat, shpalljet paraardhëse. Besimi tek librat nënkupton edhe besimin tek profetët të cilëve iu shpallën këto libra. Ky besim presupozon në mënyrë të veçantë besimin tek ajo çka përmbledhin librat kryesore të shpallura nga Zoti para Kuranit; Teurati, Zeburi, Ungjilli. [disa e keqkuptojnë këtë fjalë ose e keqinterpretojnë (Bibla)] Kjo pra është një veçori tjetër e besimtarëve të vërtetë. Ata besojnë të gjitha shpalljet qiellore, dhe të gjithë profetët të cilëve iu shpallën këto shpallje, pa lejuar të bëhet asnjë dallim mes tyre.

Pastaj vazhdon Allahu i madhëruar duke përmendur veçori të tjera të (mutekinëve) të devotshmëve dhe thotë:

Ue bil ahirati hum jukinun – وَبِالآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ

Për (vërtetësinë e jetës së përtejme)botën tjetër, ata janë të bindur plotësisht.

El ahireti / Bota e përtejme është një emër përfshirës në vetvete i gjithçkaje që do të jetë pas vdekjes. Këtu vërejmë se Allahu i madhëruar e ka veçuar dhe e ka posaçëruar përkujtimin e kësaj dite, pasi e përmendi atë në mënyrë të përgjithësuar (kur përmendi besimin e tyre në të fshehtën). Sepse dihet që besimi në botën e përtejme është pjesë e besimit të muslimanit dhe është shtyllë e këtij besimi. Allahu i madhëruar e posaçëroi përmendjen e kësaj dite, sepse ajo është nga më të fuqishmet nxitëse të punës dhe të ndjenjave të domosdoshme të adhurimit, sikurse janë shpresa dhe frikë-respekti ndaj Allahut të madhëruar.

Jakini / Siguria e plotë simbolizon apo nënkupton dijen e plotë që nuk të lë as më të voglin dyshim dhe mëdyshje, dije kjo që, domosdoshmërish të çon drejt punës.

Ulaike ala hudem-mir-rab-bihim – أُوْلَـئِكَ عَلَى هُدًى مِّن رَّبِّهِمْ

Ata janë në një “udhëzim” prej Zotit të tyre.

(Ulaike) / Ata(të cilët janë pajisur, përshkruar me të tilla cilësi të larta dhe askush tjetër) janë në një “udhëzim” prej Zotit të tyre.

(Ala huden) / Në një udhëzim. Fjala Huden – udhëzim ka ardhur në trajtën e pashquar, gjë e cila në arabisht, sillet për të treguar madhështinë dhe rëndësinë e së përmendurës. Pra, fjala kuptohet kështu:Ata janë në një udhëzim shumë madhështor dhe të rëndësishëm prej Zotit të tyre.

A ka udhëzim më madhështor dhe më të rëndësishëm se sa të të jepet sukses, të stolisesh me të tilla cilësi të vyera, të cilat janë interpretimi i vetëm i besimit të pastër dhe nxitja e vetme drejt punëve të mira dhe të drejta?! A mund të quhet udhëzim i vërtetë veçse udhëzimi që përjetuan këta të zgjedhur?!

Vetëm ky mund të quhet “udhëzim”. Gjithçka tjetër ka vetëm një emër: “Humbje”.

Për ata që janë në udhëzim ka përdorur fjalën (ala) (mbi, lart, sipër) huden (udhëzim). Pra, shprehimisht do të thotë: Ata janë (duke udhëtuar për tek Allahu) mbi një udhëzim, për të treguar lartësitë e të udhëzuarve dhe faktin që ata qëndrojnë mbi të tjerët, sipër. (Çdo gjë e shohin nga lart këta fatlumë)

Kurse kur flet për të humburit përdor fjalën (fi) – (në, brenda) d.m.th.: (fi dalal) (në humbje) pra i zhytur brenda humbjes. Sikurse thuhet në një ajet: “Pa dyshim që, ne ose ju, jemi, ose të lartësuar në një udhëzim (ala huden), ose të zhytur në një humbje të sigurt (fi dalal…)”

Këto ndryshime në të shprehur janë bërë, sepse i udhëzuari është gjithmonë lart. A thua se ka hipur mbi udhëzim dhe mbi të udhëton (për në xhenet)! Ndërsa i humburi, është i zhytur në humbje, i poshtëruar, i pavlefshëm.

Pastaj thotë i Madhëruari:

Ue ulaike humul muflihun – وَأُوْلَـئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

Dhe (pikërisht dhe vetëm)ata janë të shpëtuarit (fitimtarët).

(El felah):Është fitorja e asaj që dëshiron dhe shpëtimi nga ajo së cilës i druhesh. Allahu i lartësuar e kufizoi (felah-un) dhe e posaçëroi vetëm për ta, sepse e vetmja rrugë që të çon drejt suksesit (felah-ut) është rruga e tyre. Rrugët e tjera nuk të çojnë veçse në trishtim, shkatërrim dhe dëshpërim.

Pasi përmendi cilësitë e vërteta të besimtarëve, përmendi edhe cilësitë e jobesimtarëve të cilët, haptazi, e shfaqën mosbesimin dhe kokëfortësinë inatçore kundër Profetit alejhi selam.

Përktheu: Uthman Agolli

Burimijetes.info

Must Read