Thënie mbi pendimin
Ka thënë All-llahu tea’la: “O ju që keni besuar pendohuni tek All-llahu me një pendim të sinqertë.” (Kur’an Et-Tahrim 8)
Ka thënë Hasan El Basriu: “Teubja duhet të jetë pendim me zemër, të kërkosh falje me gjuhë, të largohesh nga veprimi i ndaluar dhe të insistosh që të mos kthehesh më tek ai veprim.”
Thuhet që vdekja për të penduarin është më e lehtë sesa është uji për një të etur, sepse ai që është i etur përpëlitet.
Përse All-llahu e ka fshehur vdekjen dhe Kijametin?
Përgjigja është se All-llahu ka premtuar se do t’ia pranojë pendimin e të penduarve dhe nëse do t’ia tregonte njerëzve, ata do ta shpërdoronin dhe do të zhyteshin në mëkate deri pak para vdekjes dhe pastaj do të pendoheshin.
Ka thënë Sehli (r.a):
“Nëse një njeri bën një vepër të mirë dhe thotë: O Zot Ti më ndihmove që ta kryej. All-llahu thotë që ti u binde dhe kërkove që të fitosh kënaqësinë time.
E nëse thotë: Unë e bëra, All-llahu thotë që Unë ta bëra të mundur dhe zemërohet me të.
Dhe nëse bën ndonjë vepër të keqe dhe thotë: O Zot Ti ma bëre të mundur që ta bëjë këtë të keqe, All-llahu thotë që ti e zgjodhe dhe e punove duke mos u bindur.
Dhe nëse thotë: O Zot unë i bëra padrejtësi vetes All-llahu thotë që Unë ta bëra të mundur që ta kryesh. Unë ta fala Unë ta mbulova gjynahun.”
Ka thënë Musai (a.s.): “O Zot si i përgjigjesh nëse të lutet një i devotshënm dhe të kërkon diçka? I thotë All-llahu: Tu përgjigja. Po nëse të kërkon diçka agjëruesi? I thotë All-llahu: Tu përgjigja. Po nëse të kërkon gjunahqari i për vuajtur? I thotë All-llahu: Tu përgjigja. Tu përgjigja. Tu përgjigja.
O Musa, çdo njëri prej tyre i mbështetet (shpreson nga) punës së tij, ndërsa gjunahqari shpreson në mëshirën time dhe se unë nuk e poshtëroj atë njeri që më mbështete mua. Ka thënë All-llahu i Lartësuar: “Dhe kush i mbështetet All-llahut, Ai i mjafton atij.” (Kur’an)
Një herë e një kohë një person me disa shokë vidhnin njerëzit me forcë nëpër rrugë. Pranë vendit ku ndodheshin një herë të uur ishin dy hurma njëra e thatë e tjetra e njomë. Personi në fjalë i bëri përshtypje një zog i cili merrte (hurma) nga hurma e njomë dhe çonte tek ajo e thata. Kurioziteti e shtyu të hipte tek hurma e thatë të shihte, kur ç’të shihte, zogu ushqente një gjarpër të verbër. Ky person nisi të mendojë: “Zogu i sjell riskun gjarprit të verbër kur Pejgamberi na ka urdhëruar ta vrasim, kurse unë jam nga ata që dëshmoj se Ti je i pashoq dhe plaçkis njerëzit nëpër rrugë?!”
Atij i thuhet: Dera e All-llahut është e hapur për ata që pendohen, dhe ndërkohë ky thyen shpatën e thotë – Pendim – dhe atij i pranohet pendimi. Kur shokët e pyesin se ç’ka ngjarë ai përgjigjet: “Isha i përzënë dhe bëra marrveshje me All-llahun që s’do të kthehemmë tek Zemërimi i Tij (All-llahut)”
Kur pendohet një njeri pendimi ndez ndërmjet qiellit dhetokës 70 rreze drite dhe thërret një thirrres: “Filani është ndrequr dhe pajtuar me Zotin e tij.”
Një ndodhi e rrallë. Disa njerëz të mirë po kalonin pranë një bariu dh panë se pranë deleve rrinin dhe ujqërit, dhe e pyetën bariun se kur qënkan miqësuar e pajtuar delet me ujqërit, e se kur ka ndodhur kjo marrëveshje. Bariu u përgjigj: “Kur është ndrequr marrëdhënia ndërmjet bariut dhe All-llahut, sepse kur njeriu nuk i bindet All-llahut, All-llahu mund ta torturojë dhe dënojë. Kur ndreqen marëdhëniet ndërmjet njeriut dhe All-llahut d.m.th kur i bindet Krijuesit atëherë çdo gjë ecën vaj, e All-llahu i nënshtron çdo gjë që ndodhet në univers aq sa thyen edhe ligjet e kësaj bote për hir të tij.”
Transmetohet nga Aishja (r.a.): Kur Ademi donte të pendohej fali dy rekatë dhe tha: “O zoti im Ti e din atë që unë e fsheh dhe e shpreh, Ti e din nevojën dhe hallet e mija, pra përgjigju lutjeve të mija, Ti e din se ç’ka në brendësi të zemrës sime pra falmi gjunahet, O zoti im. Besimin që ma dhurove bëje për të depërtuar në të gjithë zemrën që ta ndriçojë atë. O Zoti im, më jep besim të paluhatshëm kur të jem i vetëdishëm se çdo gjë që më godet është përcaktuar nga Ti dhe me kënaq me rriskun që më ke dhënë”. Dhe All-llahu i thotë: “O Adem gjunahin ta kam falur, dhe çdo pasardhës yti nëse më lut me këtë lutje ia kam falur gjunahun.”
Çdo musliman dhe çdo kafir kanë nga dy shtëpia, një në xhen-net dhe tjetrën në xhehen-nem. E kur vdes muslimani trashëgon shtëpinë tij dhe të kafirit në xhen-net, ndërsa kur vdes kafiri trashëgon shtëpinë e tij dhe të muslimanit në xhehen-nem.
Thuhet që në kohë e Musait (a.s.) një njeri sado që u pendonte kthehej përsëri dhe binte po në të njëjtin gjunah. Dhe All-llahu i thotë Musait: “Thuaj atij se nëse i ktheht sërisht gjjunahit pasi është penduar, Unë do ta dënoj dhe nuk do t’ia pranoj më pendimin”. Pasi Musai ia komunikojë mesazhin nuk kaloi shumë dhe ky përsëri mëkatoi, All-llahu i thotë Musait: “Thuaj atij që jam i zemëruar ndaj tij”, dhe ky doli në shkretëtirë dhe tha: “O Zoti im, ai kërcënim që dërgove në drejtimin tim nëpërmjet Musait mos do të thotë që shteruan depot e faljes dhe mëshirës tënde?! A mos vallë të dëmtojnë Ty gjunahet e mija?! O Zoti im falja është nga cilësitë e tua dhe nëse robërit tuaj humbin shpresën prej mëshirës tënde prej kujt të shpresojmë?! Dhe nëse refuzon kujt t’i kërkojmë ndihmë?!” All-llahu i thotë Musait: “O Musa i thuaj robit tim se gjunahet e tij sikur të jenë shtresa-shtresa ndërmjet qiellit e tokës Unë do t’ia fal ato se ai më njohu mua dhe Cilësitë e Mia absolute të faljes dhe mëshirës.”
Transmetohet një hadith i saktë (Muslimi) “Kush shkon tek fallxhorët dhe i beson (ato) nuk i pranohet namamzi 40 ditë, dhe kur të vdesi do t’i vijë meleku Munker dhe Nekir ku i thonë njeri-tjetrit, këtij i vjen era fallit dhe i fryjnë dhe ndizet zjarri i tëri
Jetonte njëherë e një kohë në Bagdad një njeri i shthurur, por kishte një nënë shumë të mirë. Çdo gjunah që bënte i biri kjo e rregjistronte. Një natë dikush troket në derë, ajo ishte një grua e bukur që kishte ardhur për të lypur se kishte disa fëmijë jetim që kishin disa ditë që s’kishin ngrënë. Ndërsa ky e tërheq me forcë që të bëjë imoralitet ndërkohë kjo o lutet All-llahut; O Zot më mbro! Pastaj i tha këtij: “O ti që harrove ditën e shpërnguljes nga kjo botë, të shoh që ndaj vdekjes që të pret po e injoron, a nuk i konsideron kufomat që po kalben që e lanë dun’janë ashtu siç e gjetën. Anuk kanë dalë veçse me një qefin e rripa, e çdo shtëpi që e ndërtuan mbeti e boshatisur. Dhe ti të nesërmen ose më vonë do të jesh fqinji i tyre i vetëm në varrezat e shkreta. Dhe kur i dëgjoi fjalët e saj qau me dënesë duke i kërkuar falje për veprimin që do të bënte dhe i dha ndihmë asaj nëne duke i tënë: “Merri dhe ushqeji fëmijët tuaj dhe luteni All-llahun për mua që të mi fshijë gjunahet nga regjistri im.” Dhe kur nëna i ftoi fëmijët e saj për të ngrënë i tha: “Lutuni për filanin sepse punëtori nuk e meriton rrogën pa punuar”. Dhe e lutën All-llahun e ju fshinë të gjitha gjunahet, dhe egjistrit i të zezave u fshi.
Gjunahqari kur pendohet shpëton dhe e nxjerr veten nga pusi i errët i gjunaheve për në hapësirën e bindjes. Gjihashtu loti i gjunahqarit kur qan nga frika e All-llahut (xh.sh.), i thotë All-llahu melaikeve: “Vlerësojeni lotin e robit tim” dhe melaiket i thonë që të pranosh prej tij veprat e mira. All-llahu i thotë që është më e shtrenjtë se kaq. Melaiket i thonë ja fshin të këqiat, All-llahu thotë se është më e shtrenjtë se kaq. Ata i thonë që do ti dhurosh xhen-netin, All-llahu ti thotë që vlera e saj është se do e lejojë të shohë bukurinë e madhështisë Time.
Tregohet që një njeri për 20 vite rrjesht nuk iu bind All-llahut dhe një ditë prej ditësh u pa në pasqyrë dhe vuri re se mjekrra e tij kishte filluar të thinjej dhe iu lut All-llahut. O All-llah nëse kthehem tek Ti amë pranon? Ai dëgjon një zë që i thotë. Ti u largove nga ne dhe ne u larguam nga ty, dhe nëse khehesh tek ne ti do ta gjesh derën gjithmonë hapur dhe do të jesh i mirëpritur.
Nëse një njeri është i padrejtë ndaj vetvetes dhe është i zhytur në llumin e gjunaheve kur i ngre duart dhe thotë: O Zot. Melaiket i vënë perde rreth zërit të tij gjithashtu edhe herën e dytë e të tretë dhe thotë All-llahu: “ Deri kur do ta pengoni zërin e robit tim, ndërkohë që robi im dëshmoi që nuk ka Zot tjetër përveç Meje që t’ia fali gjunahet. Dhe ja kam falur dhe ju dëshmoj juve për këtë gjë.”
“Dhe shejtani i bëri vesves atyre të dyve” (Bekare: 36)
“Dhe nuk më bëri mua të harroj përveçse shejtani” (Kehf: 63)
“Dhe cyti shejtani mes meje dhe vëllezërve të mij” (Jusuf: 100)
Dhe urtësia e mveshjes së gjunahut shejtanit të mallkuar është se kur shejtani e fut në grackën e tij besimtarin dhe ky pendohet për gjunahin, është më e rëndë për shejtanin sesa e shtyri ta kryente atë gjunah. Porsi puna e peshkatarit kur rrjetat e tij mbushen me peshk dhe i gjithë peshku që zuri i ikën, mërzitet më shumë sesa kur nuk hyn në rrjetë asnjë peshk.
Gjithashtu puna e besimtarit me shejtanin është si puna e një njeriu që merr një degë të vogël nga një pemë dhe pronari i kësaj peme nuk e qorton sepse del një filizë tjetër, ndërsa nëse merr sopatën për ta prerë pemën pronari e ndalon.
Gjunahi është si ajo degë e vogël që pason më të mirën siç pason filizi, ndërsa kufri është si sopata, kur don shejtani që ta shtyjë besimtarin në mohim, All-llahu e ndalon këtë veprim.
All-llahu ka forcë që t’i bëjë muslimanët fitimtarë në luftë, kur humbin muslimanët në luftë duke rënë dëshmorë fitojnë gradë të lartë në xhen-net, dhe kur fitojnë luftën plaçka e luftës i përket atyre. Gjithashtu edhe fitorja ndaj shejtanit për muslimanin është shpërblim me xhen-net, dhe kur i mposht shejtani e muslimani pendohet fiton dun’janë dhe ahiretin.
Kur themi Eudhubil-lahi në të gjendet helmi për shejtanin e kur themi Bismil-lahin në të gjendet shërim për besimtarin.
Në një thënie thuhet: “Mbyllini dyert e gjunaheve me kërkimin e mbrojtjes së All-llahut dhe hapini dyert e punëve të mira duke thënë Bismil-lah”.
All-llahu i tha shejtanit: “Unë do ta hap derën e pendimit për robërit e mi”.
Dhe shejtani tha: “Unë do t’ia mbyll derën e pendimit që të shpresojë në të ardhmen”.
All-llahu i thotë: “Ti nuk më ndalon Mua t’ia fal gjunahet robërve të mi”.
Përgëzim.
Ademi i tha All-llahut: “O Zot falma gjunahun dhe më lër në xhen-net”.
Dhe All-llahu i tha: “Nëse Unë ta fal ty gjunahun dhe do të lë ty në xhen-net, atëherë nuk do të duket bujaria ime duke falur vetëm një njeri të vetëm, por unë doja që të dilte në dun’ja dhe të më vinte Mua me mijëra e mijëra gjunahqarë dhe t’i falja, që të dali në pah bujaria dhe mëshira ime”.
Tregohet që një mjek i njohur (mjeku i Halifit) donte të demostronte aftësitë e tij dhe i tha guzhinierit që ti hidhte gjellës më shumë kripë. Kështu u dobësua shikimi i Halifit dhe ky i fundit e pyeti se cili ishte shkaku i sëmundjes. Mjeku i përgjigjet se shkaku ishte kripa e tepërt dhe kur Halifja pyeti guzhinierin se a është e vërtetë kjo gjë, dhe ai (guzhinieri) i përgjigjet se po, sepse mjeku e kishte urdhëruar dhe mjeku e shëroi.
Gjithashtu edhe All-llahu e krijoi gjunahun që njerëzit të kenë nevojë për mëshirën e tij.
E pyesin Ali Ibn Ebi Talib se a i mëshiron All-llahu gjunahqarët? Dhe ai merr dy enë, një të pastër dhe një të pisët dhe kur po binte shi u mbushën që të dyja enët, kështu ndodh edhe me mëshirën e All-llahut (subhanehu ve teala).
Albislam
