Kurbani
Kurbani, me kuptim të sakrificës për hire të Allahut, siç na mëson Kur’ani, është një rit që daton shumë moti, madje qysh nga fillet e para të jetës njerëzore. Në lidhje me dy bijtë e Ademit, alejhi’s selam, Kabilin dhe Habilin, Allahu rrëfen se njërit ia kishte pranuar kurbanin ndërsa tjetrit jo. Thotë Allahu:
“وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَاناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَلَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّكَ قَالَ إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ
Lexoju (Muhammed) atyre (jehudive e të tjerëve) ngjarjen e vërtetë të dy djemve të Ademit, kur të dy flijuan kurbanë, nga të cilët njërit iu pranua. Ai (që nuk iu pranua) tha: “Unë do të të mbys ty” (Kabili i tha Habilit). E ai (që iu pranua) tha: “All-llahu pranon vetëm prej të sinqertëve”. ([33])
Kabili, nga mëria dhe smira që kishte për vëllanë, e mbyti…
Tregimi i kurbanit vazhdon nëpër etapat historike derisa arrin në kohën e Ibrahimit, alejhi’s selam prej kur edhe merr formën përfundimtare që e ka sot e do ta ketë deri në amshim. Ajetet kur’anore përkitazi me këtë i cituam pak më lartë.
Ajo që neve na intereson këtu, në ligjëratën tonë, janë dy gjëra:
Kurbani, si adhurim, duhet të theret vetëm për Allahun siç duhet te kryhet edhe çdo adhurim tjetër. Thotë Allahu:
“قُلْ إِنَّ صَلاَتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
Thuaj: “Namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime janë thjesht për All-llahun, Zotin e botëve”. ([el-En’am, 162])
Kurbani, si rit fetar, në vete a ngërthen ndonjë urtësi apo është vrazhdësi dhe pashpirtës ndaj botës shtazarake? Këtë e themi për arsye se në media ndonjëherë të rastis të dëgjosh e lexosh edhe për pamëshirën e muslimanëve ndaj kafshëve ku gjatë sezones së haxhit theren qindra mijëra kafshë për kurbana, gjë që me mentalitetin modern nuk përshtatet.
Po ta shikosh mendimin e tyre, sipërfaqësisht, të duket shumë human. Paska njerëz që vuajtkan për gjendjen e botës shtazarake por kur të ndalesh dhe të shikosh raportet e tyre me botën njerëzore, ndalesh dhe hutohesh, e pas pak bindesh se këta, më shumë qenkan shtazarak se sa njerëzor. Po, e kam fjalën pikërisht për ata që nuk ndiejnë dhimbje për vdekjen nga uria e mijëra njerëzve gjatë viti, për ata që vetëm në Irak, që nga pushtimi i tij në vitin 2003, kanë vrarë afër 1 milionë njerëz të pafajshëm ([http://www.alb- net.com/pipermai l/art-cafe/ Week-of-Mon- 20070507/ 016344.html]), për ata që djegin e masakrojnë botën njerëzore. Vërtet çudi!
Burimi:
sedatislami.com
https://sedatislami.wordpress.com