Mos leni zbrazëtira pas vetes
Nga lavdatat që shuhen për disa njerëz kur shkojnë dhe largohen është edhe kjo: Nuk u mbush zbrazëtira që la pas vetes dhe s’gjetën njerëzit për të zëvendës.
Kjo ndodh shumë herë kur largohen talebet nga vendi i vogël në të cilin kanë qenë dhe të cilit i patën dhënë jetë me ilm dhe da’ve, ngase në të shumtën e rasteve qëndrimi i tyre në ato vende është me afat të caktuar.
Lënia e zbrazëtirës pas vetes pa dyshim tregon mundësitë dhe zellin e tij, ngase njerëzit ndonjëherë janë njëmijë sa një. Me gjithë besimin që kemi në dallimin e njerëzve në mundësi dhe forcë pyesim: a s’mundet të pakësohen pasojat e shkuarjes së këtyre veprimtarëve?
Zbrazëtira që lë pas vete ai që shkon, mund të jetë rezultat i dallimit në forcë dhe zell nga pasardhësi mirëpo mund të jetë edhe rezultat i mënyrës së drejtimit të punëve të cilës i është përmbajtur dhe mu për këtë disa gjëra mund t’i zvogëlojnë pasojat e largimit të tij;
Thirrësi duhet të mirret me talebet dhe të edukojë e arsimojë një grup prej tyre derisa t’i përgadite që të zënë vendin e tij, dhe të ketë kujdes që puna e tij e shumtë asnjeherë mos t’ia harxhojë tërë kohën e tij, duke mos i mbeteur atij kohë për arsimim dhe edukim. Muslimanët e parë, në veçanti kujdeseshin për përgaditjen e talebeve. Ibën Xhemaa ka thënë: “Dije se nxënësi i mirë më së shumti i sjellë dijetarit prej të mirave të dunjasë dhe ahiretit sesa njeriu më i çmueshëm i tij, madje më shumë edhe se familja e tij e afërt”. Mu për këtë, ulematë e selefit jepnin mundin e tyre të madh për talebe, prej të cilëve do të kishin dobi njerëzit gjat jetës së tyre, madje edhe pas tyre. Alimi po të kishte edhe vetëm një talebe nga i cili do të përfitonin njerëzit, do ti mjaftonte kjo tek All-llahu, ngase dituria nuk arrin nga talebja tek njerëzit e të mos shpërblehet mësuesi për këtë.
Ai duhet të ushtrojë metodën e punës kolektive dhe t’i mësojë bashkëpunëtorët e tij në këtë. Ndoshta është vështirë që pas tij të gjindet i njëjtë, mirëpo nëse udhëhiqet puna në mënyrë kolektive do të jetë më e pjekur, kurse po nuk u edukuan punëtorët në punë kolektive, atëherë vështirë se mund të gjindet pas tij njeri si ai.
Shpërndarja e përgjegjësive dhe autorizimi. Disa njerëz nga kujdesi i madh që kanë për punën, secilën vepër, qoftë e madhe ose e vogël e ndërlidhin me ta, personalisht. Kjo shkakton që puna të ecë mbarë gjatë prezencës së tij, mirëpo nëse ai largohet, së shpejti e gjithë ajo që ai e ka bërë do të shkatërrohet.
Dhënia rëndësi rendit të dytë të veprimtarëve dhe mendimi i vazhdueshëm mbi atë që do ta zëvendëson duke ia përgaditur hapësirën atij.
Dhënia rëndësi ngritjes së nivelit të veprimtarëve duke i bërë veprat da’ves mejdan të stërvitjes së forcave dhe ngritjes së nivelit të tyre.
Regjistrimi i përvojave dhe proceseve, ngase ata që vijnë më vonë nuk do të kenë nevojë të fillojnë nga zeroja punën e tyre ose të fillojnë proces të ri për realizimin e ndonjë projekti. Andaj, regjistrimi i këtyre gjërave dhe rregullimi i tyre ia lehtëson punën atyre që vijnë pas.
Prej gjërave që i ndihmojnë da’iut është edhe fakti se ai nuk duhet të nxitojë për t’u kthyer në vendin e vet, duke shpresuar se qëndrimin e tij në këtë vend është fi sebilil-lah – në rrugë të All-llahut. Tekefundit da’veja meriton prej neve përkushtim edhe më të madh.
Burimi:
albsilam.com
Muhammed Duvejjish
